Op je sokken

Het is druk in de hal. Ik sta in mijn spijkerbroek tussen Eritrese vrouwen in witte gewaden. Ze dragen een witte sluier om hun hoofd. Een man – ook in het wit – komt naar me toe. Ik vraag of het goed is als ik de viering bijwoon. Hij knikt vriendelijk. ‘Je bent van harte welkom.’ Of ik wel aan de linkerkant van de kerk wil gaan zitten. Dat is het gedeelte voor de mannen. Ik bedank hem. Als ik de kerk wil binnenlopen struikel ik bijna over alle schoenen op de grond.

Sokken

Ik zie dat iedereen zijn schoenen uitdoet. Een andere man – ook in witte kleding – vraagt of ik mijn schoenen wil uittrekken. ‘De kerk is een heilige plaats,’ zegt hij. ‘Het is het huis van God.’ Ik knik instemmend en trek mijn schoenen uit.

Glimlachend kijk ik naar mijn sokken en denk: ‘die Happy Socks zien er wel blij uit in de kerk.’ Op mijn vrolijk gekleurde sokken loop ik de kerk binnen. Wie had ooit gedacht dat ik hier op sokken een viering zou bezoeken?

Ik neem plaats in het ‘mannenvak’ links achterin de kerk. Mijn oog valt op de in het wit geklede mensen om mij heen. Even schiet het door me heen dat ik als kind ook zondagse kleding droeg. Niet wit, maar toch. Het gaf een speciaal gevoel. Die kleding aantrekken luidde een bijzondere dag in.

Zintuigen

De kerkdienst is al drie uur bezig. Al snel raak ik in vervoering door de Kebero, een traditionele trommel die tijdens de viering wordt gebruikt. Ik heb weinig gevoel voor ritme, maar laat me meenemen op de maat van de muziek.

Tijdens deze viering kan je dingen horen, zien, proeven, aanraken en ruiken. Alle zintuigen worden aangesproken. Nieuw voor mij is dat aan het einde van de viering iedereen wacht op de priester. Hij loopt langs en houdt zijn handen open. Het zijn de handen waarmee hij de heilige symbolen heeft aangeraakt. Mensen leggen – voor het verlaten van de kerk – hun hoofd tussen de beide handen van de priester. Als een mediator tussen hemel en aarde laat hij zijn handen kussen. Ik voel me even behoorlijk protestant, maar vol fascinatie bekijk ik het ritueel..

Het heilige

Stil verlaat ik de kerk. In de hal trek ik mijn schoenen aan. Voordat ik naar buiten stap, krijg ik brood toegestopt en een speciaal Eritrees drankje. ‘Volgens oud recept door moeders gemaakt,’ vertrouwt de vrouw me lachend toe.

Onderweg naar huis heb ik veel  om over na te denken. Wat me raakt is dat bij de Eritrese geloofsgemeenschap de kerkdienst een lijfelijke ervaring is.

Het besef van het heilige vind ik een eye-opener. We leven in een plat land. Ook in figuurlijke zin is alles zo plat als een dubbeltje in onze samenleving. Wij kennen nauwelijks heilige huisjes meer in onze cultuur. Zijn we daarmee ook niet veel verloren onderweg?